Vaders

Mijn oren suizen. Ik kijk afwisselend naar de wedstrijd voor, en naar mijn broer links van me. Talent TeamNL Korfbal worstelt met België en broerlief schreeuwt de longen uit zijn lijf. Broertje is zeg maar fanatiek aan het coachen. In een draak van een wedstrijd zijn onze spelers bovenliggend, maar krijgen pas in het vierde kwart de taaie Belgen definitief op de rug. Naast broer zitten teammanager Albert en fysio Ada elkaar hoofdschuddend aan te kijken. Zij zijn niet zo van het schreeuwen. Broer Mike heeft daar schijt aan. Hij voelt dat we als coachduo eindelijk weer eens een potje gaan winnen. Onze laatste overwinning dateert al weer van 30 september, met Nic. uit bij Ritola. Na afloop geven we elkaar een high five. Best gek, doen we anders eigenlijk nooit.

In de kantine heeft iedereen zijn mening klaar over de spelregelexperimenten. Met name over de 15 seconden schotklok. Daar vindt men wel wat van. Nog behoorlijk verdeeld valt me op. De ene helft vond het niks, de andere helft hélemaal niks. In de auto even gebeld met onze vader. Hij had de wedstrijd via de livestream gekeken. Hij bracht zijn felicitaties over en gaf ook zijn ongezouten mening over die 15 seconden. "Is me nog te lang. Mag wel naar 10 seconden. Ze moeten gewoon eerder schieten."

28 december, het hotel, ontbijtzaal. Telefoon bliept. Appje van zoonlief uit Groningen. "Hé pap, zitten ze te slapen bij communicatie van het KNKV? Je bent vader van ome Mike!". Snel lees ik het wedstrijdverslag van België tegen Talent TeamNL Korfbal in de Korfbal Events app. En ja hoor, daar staat het echt: “Vlak voor het einde van het eerste kwart kon de ploeg van vader en zoon Vlietstra de stand op drie verschil zetten: 7-4.” Ik verslik me. Ik ben volgens een KNKV-collega de vader van mijn broer. Het duizelt. De hele dag.

's Avonds wordt mijn emotionele achtbaan er niet comfortabeler op bij het zien van de finale tussen West U17 en Noord-West U17. Toppers in wording met aanleg voor talent. Na afloop van de finale maakt bondscoach Barry Schep zijn Nederlands Team U17 bekend. Een gelikte show. En fantastisch natuurlijk voor de uitverkorenen om in een volle sporthal één voor één in de spotlight te shinen. Mijn gedachten dwalen af. Vader, zoon, Nederlands Junioren Team.

1986, sporthal KNVB complex, Zeist.

Omdat mijn ouders een kroeg hadden, had mijn vader nog nooit een competitiewedstrijd van zijn kinderen gezien. Werk ging voor korfbal. Behalve die zaterdag in november 1986. Mee naar Zeist. Met de afdeling Noord speelden we tegen gastjes die we amper konden verstaan. Wij kwamen uit Groningen, Hoogezand en Nijeveen. Zij uit Rotterdam, Rijndelfland, De Randstad. Er liep ook een hele grote puber rond in een wit trainingspak. Een Amsterdammer. "Dat is de beste junior van Nederland", werd er gefluisterd op de tribune. Frits Wip heette 'ie. Moest ik om lachen. Toen al.

Toen de toenmalige bondscoach Ben Crum na afloop van het toernooi de namen opriep, zonder microfoon en spotlights, van de Nederlandse Junioren hield ik mijn adem in. Frits Wip niet. Die was wel zeker van zijn uitverkiezing. Toen Crum mijn naam noemde steeg er een oerbrul op vanaf de tribune. Tien tellen later stond mijn mijn vader naast me op de speelvloer en ramde hij me op mijn schouder. Ik keek opzij. Best wel gek. Had 'ie nog nooit gedaan.

Succes heeft vele vaders.

De Korfbal Challenge, wat een evenement. In december 2024 wordt de 25e editie gehouden in Rotterdam. Vier dagen lang de top van korfbal. Ook dit jaar weer tussen Kerst en Oud en Nieuw. U bent van harte welkom. Er zijn nog (enkele) kaarten.