't Ailand

Vorige zomer kwam vijftien kilo te vroeg. Dat werd me akelig duidelijk gemaakt door lieve familieleden tijdens een vakantie op Ameland, of zoals we ons eiland in het Gronings noemen: ‘t Ailand.

Voor de strandtent van Hollum lag ik na een frisse duik in de Noordzee op te drogen op mijn FC Groningen-badlaken. Boekie lezen. The art of Korfball coaching, auteur: Ben Crum. Ik mag graag tijdens vakantie wat vakliteratuur tot mij nemen. Ook op Ameland. "De inhoud van het boek laat de lezer nadenken over de taal die we gebruiken als het over korfbal gaat (…)", aldus het propagandapraatje op de achterflap van het boek. Korfbaltaal. Ben ik gek op.

Altijd een heerlijk moment om de eerste pagina van een boek open te slaan. Na de eerste twee bladzijden - met als belangrijkste advies: als je geen oefenstof meer hebt is er maar één oplossing: speel maar een partijtje - hoor ik mijn zoons aan komen lopen. Ze lachen. Jongste tegen oudste: "Most ais kieken wat n kloede. Kom, wie motten hom redden. Nat hollen en noar zee rollen." Ik doe alsof ik ze niet hoor. Speel Oost Gronings doof en geniet van hun taal.

Eén jaar later, verjaardagsfeestje van mijn vader. 80 jaar. Ik sta met mijn zwager aan een pokertafel. Hij vertelt over zijn nieuwe job, Bondscoach Beachkorbal. Met een mooie stip aan de horizon, de World Games volgend jaar in China. Om deelname af te dwingen, moet hij zich wel eerst even kwalificeren met het Nederlands Beachkorfbalteam. Dat dient te gebeuren op het komende WK in Pattaya, Thailand, van 26 tot en met 28 april.

Terwijl zwager gepassioneerd vertelt over het programma en zijn selectie, met bekende namen als Marjolijn Kroon, Momo Stuivenuiter, Marije Visser en André Zwart, dwalen mijn gedachten af naar mijn enige (eens maar nooit meer) ervaring met beachkorfbal. Ergens rond de eeuwwisseling op het Van Heekplein in Enschede. Op uitnodiging hadden we een All Star Team geformeerd. Grote namen als Dennis Voshart, Marloes Bellinga, Rina Luinstra, Taco Poelstra, Jonni Abbenhuis en Riko Kruit gaven acte de présence. Zelfbenoemd bondscoach was ALO-klasgenoot Japie. Die liep met een multomap ‘Bondsoefenmeester’ (auteur: Ben Crum) onder zijn arm te coachen. Dat we meer ‘diagonaaltjes’ moesten lopen. Heel veel meer weet ik er niet meer van. Behalve dan dat rennen, ploegen en zwoegen door het mulle zand loodzwaar was. Voor mijn teamgenoten dan hè. Ik had zelf een strategisch plekje in de hoek van het beachkorfbalveldje gekozen. Vanuit de hoeken was het namelijk dubbele punten bij een treffer. Bondscoach Japie vond dat ik ook mee moest helpen met verdedigen. Ik niet.

Mooie tijden. Terug naar de onze. Terug naar het verjaardagsfeestje van Vadertje 80. Terug naar de monoloog van zwager over beachkorfbal. "Op naar Pattaya. Op naar Thailand." Ik knik jaloers het hoofd. Dat is nogal wat, helemaal naar Thailand. Ik vraag mijn zwager hoe hij groen licht heeft gekregen van zuslief, in de wetenschap dat ze een behoorlijk vol en hectisch gezinsleven hebben. "Oh, dat is niet zo moeilijk. Je zus denkt nog steeds dat het WK op ‘t ailand wordt gehouden."